Η αξία των δέντρων - Φυτεύοντας με φρόνηση

Το να φυτεύεις δέντρα και το να κάνεις παιδιά έχουν ίσως κάτι κοινό: και τα δυο δίνουν κάποια ικανοποίηση, περιέχουν ένα στοιχείο δημιουργικότητας και χρειάζονται εξίσου και τα δυο μια ολόκληρη ζωή για να φθάσουν στην ωριμότητα. Είναι ίσως λυπηρό το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν φυτεύουν δέντρα στο βαθμό που αισθάνονται την ανάγκη να κάνουν παιδιά. Θα έπρεπε ίσως να γίνει πιο δημοφιλής η ιδέα να φυτεύουμε ένα δέντρο για να σημαδεύουμε τη γέννηση κάθε παιδιού, βοηθώντας έτσι τον πληθυσμό των δέντρων να συμβαδίζει με τον ανθρώπινο πληθυσμό. Το να αυξήσουμε τον αριθμό των δέντρων στην εξοχή, στις πόλεις και στους κήπους μας δεν είναι ίσως μόνο μια ευχάριστη ιδέα για όσους ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο, άλλα μια περιβαλλοντική ανάγκη για τη διανοητική και συναισθηματική ευημερία των ανθρώπων. Η πολιτική του προγραμματισμού, οι οικονομικές πιέσεις, η κατανομή της εργασίας και άλλοι παρόμοιοι παράγοντες της σύγχρονης ζωής, οδήγησαν τους περισσότερους ανθρώπους να ζουν στις πόλεις και τα προάστια. Τι γίνεται όμως τα Σαββατοκύριακα η στις αργίες; Τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Πηδούν στα αυτοκίνητά τους και τρέχουν βιαστικά στην εξοχή. Τι ψάχνουν να βρουν εκεί; Αν τους ρωτούσαμε ίσως θα είχαμε διάφορες απαντήσεις, άλλα κατά βάση μπορεί να διακρίνει κανείς μια ασυνείδητη ανάγκη αναζήτησης αυτού που παρέχει η εξοχή: την ησυχία, την ηρεμία, την ξεκούραση του πνεύματος. Κάτω από αυτό το πρίσμα τα δέντρα παίζουν ένα σπουδαίο ρόλο: ασκούν μια ευεργετική επιρροή στον άνθρωπο. Η δύναμη αυτής της επιρροής αυξάνεται με το μέγεθος, την ωριμότητα και τον αριθμό των δέντρων που είναι συγκεντρωμένα μαζί. Τα δάση είναι μέρη όπου ακόμη και ο πιο πεζός άνθρωπος μπορεί εύκολα να αντιληφθεί αυτή την αίσθηση της καταπραϋντικής γαλήνης, αυτό το παράξενο μυστήριο. Αυτή η αίσθηση, σε κάποιο βαθμό, υπάρχει κοντά σε όλα τα δέντρα, όπου και αν βρίσκονται. Οι κοινωνιολογικές έρευνες εξετάζουν αρκετά περίεργα προβλήματα στις μέρες μας. Θα μπορούσαν, ίσως, να αναλάβουν και μια μελλοντική ερευνά για να μελετήσουν εκείνους τους ανθρώπους που ζουν και εργάζονται κοντά η μέσα στο "πράσινο" για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να διαπιστώσουν αν είναι πιο ήρεμοι, πιο ισορροπημένοι στη ζωή τους και αν παρουσιάζουν μικρότερη προδιάθεση για νευρική ένταση από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Μια και δεν μπορούμε όλοι να ζήσουμε στην εξοχή, πρέπει να φέρουμε τα δέντρα στις πόλεις. Τα πάρκα δεν είναι αρκετά. Οι άνθρωποι δεν ζουν στα δημόσια πάρκα. Οι ανοιχτοί δημόσιοι χώροι, όπου υπάρχουν, είναι συνήθως φυτεμένοι. Τα σπίτια όμως παραμένουν σύγχρονες έρημοι μέσα στις πόλεις. Και επειδή οι ακάλυπτοι χώροι των σπιτιών η τα κηπάκια μας είναι πολύ μικρά, το φύτεμα πρέπει να γίνει με κατάλληλη κλίμακα, που να αντιστοιχεί στο μικρο μέγεθος. Πρέπει λοιπόν να δώσουμε πολύ μεγάλη προσοχή στα είδη και τις ποικιλίες που θα διαλέξουμε. Οι ερασιτέχνες "κηπουροί" έχουν συνήθως προτίμηση για ορισμένα φυτά και αυτά καλλιεργούν στους μικρούς τους κήπους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τη μελλοντική ανάπτυξη του φυτού, τις λανθασμένες ίσως συνθήκες η τη χωρίς φαντασία τοποθέτησή τους.