Τα αειθαλή και η προσαρμογή στο χιόνι

Το φυλλοβόλο δέντρο, χάνοντας όλα του τα φύλλα κάθε χρόνο, προστατεύεται από την απώλεια υγρασίας από τα φύλλα, σε μια περίοδο που δεν μπορεί να τα αντικαταστήσει εύκολα, άλλα και από το χιόνι. Τα καταστροφικά αποτελέσματα των βαριών χιονοπτώσεων πάνω στα φυλλοβόλα δέντρα, όταν έχουν όλο τους το φύλλωμα, τα έχουμε δει τις χρονιές με περίεργες καιρικές συνθήκες, όταν πέφτει χιόνι στις αρχές του Απριλίου. Άλλα τότε πως τα καταφέρνουν τα αειθαλή δέντρα; Τα κωνοφόρα βέβαια έχουν βελόνες αρκετά λεπτές, ώστε να μη συγκρατούν μεγάλο φορτίο. Τα πλατύφυλλα αειθαλή είναι αναγκασμένα να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με έναν άλλο τρόπο. Σίγουρα δεν μπορεί να είναι σύμπτωση το γεγονός ότι τόσα πολλά αειθαλή έχουν ευλύγιστα, εύκαμπτα και δυνατά κλαδιά. Πόσο δύσκολο είναι να κόψει κανείς κλαδιά του Ελαιόπρινου με τα χέρια του. Εξίσου σκληρά είναι και τα λεπτά κλαδιά της Δάφνης, του Πυξού η του ευλύγιστου Τάξου. Ο τελευταίος επίσης έχει λεπτά, στενά φύλλα, που είναι η επόμενη καλύτερη λύση μετά τις βελόνες του κωνοφόρου. Αυτά τα δέντρα μπορούν να λυγίσουν από το χιόνι, με τα εξωτερικά κλαδιά τους σχεδόν να αγγίζουν στο έδαφος, και να ανορθωθούν και πάλι όταν φύγει το βάρος. Η υφή των πλατύφυλλων αειθαλών είναι έτσι κατασκευασμένη ώστε να ελαττώνει στο ελάχιστο την απώλεια της υγρασίας από τα φύλλα. Τα αειθαλή ρίχνουν και αυτά τα φύλλα τους και τα ανανεώνουν, άλλα σε μικρούς αριθμούς σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, έτσι που το δέντρο δεν είναι ποτέ γυμνό. Τα φύλλα μπορεί να ζουν για δυο με πέντε χρόνια πριν ξεραθούν. Ο χειμώνας φέρνει το δέντρο σε μια κατάσταση νάρκης, κατά την οποία βρίσκονται σε αναστολή οι ενεργητικές διεργασίες ανάπτυξης. Από πρακτική άποψη τώρα, τι σημαίνει η επισκόπηση αυτή των αναγκών του δέντρου; Εδώ μπορεί να υπάρχει ένας περίεργος διχασμός - ακόμη και εκείνοι που γνωρίζουν τη θεωρία, μπορεί να την αγνοήσουν κατά την εφαρμογή μιας σχετικής δραστηριότητας, επειδή ασυνείδητα δεν τη συσχετίζουν. Η γνώση διοχετεύεται σαν ξεχωριστά θέματα και σε πολλές περιπτώσεις παραμένει μέσα στη μνήμη πακεταρισμένη σε ξεχωριστούς φακέλους με διάφορες ετικέτες, όπως "βοτανική" η "κηπουρική". Αφού τα διάφορα θέματα είναι ασύνδετα μεταξύ τους όταν αρχειοθετούνται, η σύνδεση που υπάρχει μεταξύ τους δεν εφαρμόζεται στην πράξη. Αφού γνωρίζουμε, θεωρητικά ότι τα φύλλα απελευθερώνουν υδρατμούς, πρέπει στην πράξη να τα προφυλάξουμε από το να χάνουν πάρα πολλή υγρασία όταν τα δέντρα είναι φρεσκοφυτεμένα και οι ρίζες τους δεν έχουν πιάσει ακόμη καλά. Γνωρίζοντας ότι τα στόματα επιτρέπουν στα φύλλα να αναπνέουν, θα αντιληφθούμε ότι στις σκονισμένες ή τις μολυσμένες περιοχές το δέντρο δεν θα έχει την κανονική πρόσληψη αέρα, επειδή τα στόματα θα έχουν φραχτεί από ξένες ουσίες. Αν καταλαβαίνουμε ότι τα βακτήρια έχουν και αυτά μια θέση στον κύκλο της ανάπτυξης των φυτών, δεν θα χρησιμοποιούμε και πολύ μεγάλες ποσότητες χημικών ουσιών στον κήπο. Μια γενική συνείδηση της αλληλεπίδρασης όλων των ζωντανών οργανισμών είναι ίσως αρκετή για μια καλή αρχή.