Παλλαδιανισμος

Στη Διάρκεια της βασιλείας της βασίλισσας Άννας στην Αγγλία, στις αρχές του 18ου αιώνα, οι επιπλώσεις ήταν κομψές και ντελικάτες. Απλά στιλ δημιουργούνταν με πρώτης τάξεως δουλειά και υλικά. Πόδια ζώου και πέλματα με νύχια παρουσιάστηκαν σε καρέκλες, τραπέζια και καναπέδες και ένα ευρύ φάσμα νέων τύπων επίπλων σχεδιάστηκε, συμπεριλαμβανόμενων, για πρώτη φορά, και τραπεζιών φτιαγμένων ειδικά για την τραπεζαρία. Το στιλ της βασίλισσας Άννας υιοθετήθηκε με ενθουσιασμό στην Αμερική, όπου θα διατηρούνταν περισσότερο από όσο στην Αγγλία. Τα τοπικά στιλ ποίκιλλαν, με διαφορετικά είδη ξύλου να προτιμούνται σε διάφορα μέρη της χώρας: μαόνι και καρυδιά στο Ρόουντ Αιλαντ, κερασιά στο Κονέκτικατ και σφένδαμνο ή φλαμουριά στην κοιλάδα του Χάντσον. Η Νέα Υόρκη έμεινε πιστή στην ολλανδική κληρονομιά της: ζωγραφισμένα στο χέρι πλακάκια του Ντελφτ χρησιμοποιούνταν συχνά για τζάκια και τα έπιπλα βάφονταν με ολλανδικό στιλ. Στη διάρκεια της Αγγλικής Γεωργιανής Εποχής, που άρχισε με την άνοδο στο θρόνο του βασιλιά Γεωργίου το 1714, το στιλ της Βασίλισσας Άννας αντικαταστάθηκε από τον Παλλαδιανισμό, κυρίως λόγω της επιρροής αρχιτεκτόνων όπως ο Ερλ του Μπέρλιγκτον ο οποίος το 1715 επέστρεψε από τα ταξίδια του στην Ιταλία με μια συλλογή σχεδίων του Αντρέα Παλλάντιο. Αυτά τα αναπαρήγαγε με τη μορφή Παλλαδιανών κτιρίων όπως το Τσιζουίκ Χάους στο Δυτικό Λονδίνο που χτίστηκε για να στεγάσει τη συλλογή του από έργα τέχνης και γλυπτά. Το στιλ του, που θυμίζει ελληνικό ναό, υιοθετήθηκε ευρέως αλλού. Τα χρόνια μεταξύ 1720 και 1760 είδαν την εισαγωγή πολλών ορθογώνιων επαρχιακών σπιτιών Παλλαδιανού στιλ. Τα εξωτερικά ήταν συγκρατημένα, συμμετρικά και σωστά, με σειρές από παράθυρα που ανεβοκατέβαιναν, που διακόπτονταν μόνο από ένα κεντρικό πόρτικο (σκεπαστή είσοδο) και αέτωμα, με παραπέτο από πάνω. Τα εσωτερικά, αντίθετα, ήταν συχνά στολισμένα με επίχρυσα, μάρμαρα, καθρέφτες και μεγάλης κλίμακας διακοσμημένα έπιπλα. Στις πόλεις επίσης οι προσόψεις των σπιτιών στους δρόμους και τις πλατείες των μοντέρνων αγγλικών λουτροπόλεων, όπως οι Τανμπριτζ Γουέλς και Μπαθ, αντανακλούσαν τις αναλογίες και τις λεπτομέρειες των Παλλαδιανών βιλών. Πολλά αμερικάνικα κτίρια του 18ου αιώνα αντανακλούν τις απλές, κλασικές μορφές των Παλλαδιανών ιδανικών. Το πιο πρώτο είναι το Ντρέιτον Χολ κοντά στο Τσάρλεστον (1738 - 1742) με ένα τζάκι με καμινάδα στο χολ βασισμένο σε ένα σχέδιο του Inigo Jones. Αντρέα Παλλάντιο και Inigo Jones Ο Αντρέα Παλλάντιο (1508 - 1580) ήταν ένας Ιταλός αρχιτέκτονας του οποίου το έργο και τα ευρύτατα μεταφρασθέντα βιβλία επηρέασαν πολλές χώρες, στη διάρκεια της ζωής του και μετά. Χρησιμοποιώντας τις μελέτες του της κλασικής Ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής, ο Παλλάντιο τελειοποίησε ένα στιλ προσεκτικής συμμετρίας για τα σκαλιά, τις κολόνες, τα αετώματα, τις αψίδες και τους θόλους των κατοικήσιμων οικημάτων του που είναι γενικά γνωστά σαν βίλες. Το πιο φημισμένο παράδειγμα είναι η Βίλα Κάπρα (η Ροτόντα) κοντά στη Βιτσέντζα. Ο Inigo Jones (1573 - 1652) επηρεάστηκε πολύ από τον Παλλάντιο. Πραγματικά, ήταν ο πρώτος Άγγλος αρχιτέκτονας που υιοθέτησε τις καθαρά κλασικές μορφές της Αναγέννησης. Δυστυχώς λίγα από τα κτίριά του διατηρούνται. Από εκείνα που διατηρούνται τα πιο φημισμένα είναι το Μπάνκετινγκ Χάους στο Ουάιτχολ, στο Λονδίνο (1619 - 1622) και το Κουήνς Χάους στο Γκρήνουιτς (1616 - 1635).